Ah nerde o eski seçimler...

Türkiye önemli bir seçime doğru koşuyor...
Sayılı günler kaldı sandık başına gidip oy kullanmamıza!
Fakat bir gariplik var.
“Ah nerde o eski Ramazanlar...” deyip, büyüklerimizden sürekli Ramazan ayının güzelliğini ve bereketini dinlerdik.
Artık o “ah” lar hayatımızın hemen her köşesini işgal eder oldu.
“Ah nerde o eski çocukluğumuz...” ya da “Ah nerde o eski lise yılları” gibi örnekler, değişen ve gelişen ülkemizde, fazlalaşmaya ve hayatımızın odağında olmaya başladı.
Bugün sizlerle “Ah nerde o eski seçimler...” serzenişini paylaşmak istiyorum.

****

Farkında mısınız ya da şimdi farkına varır mısınız, bilmiyorum!
12 Haziran seçimleri sürekli siyasi parti liderlerinin kısır çekişmeleri, birbirlerine yönelik yaptığı suçlamalar ve karalama kampanyasıyla geçiyor.
Bir kaç örnek dışında kimse yerele yönelik yapacağı icraatları anlatmıyor.
Başbakan Erdoğan’ın bir kaç çılgın projesi, CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun, “aile sigortası ve bedelli askerlik”, MHP lideri Bahçeli’nin “asgari ücret 825 TL. olacak” vaatlerinin dışında sürekli belden aşağı ve ülkenin birlik ve bütününün bölünmesine yönelik söylemler almış başını gidiyor.
Kimse kentlerin sorunlarına yönelik politika üretmiyor, halkın derdine derman olacak konulara değinmiyor.
Oysa siyaset sadece genel başkanların düzeyinde değil, aksine yerel de de sağlam ve güvenilir olmalıdır.

****

Örneğin Kocaeli’ni ele alalım...
CHP 1. sıra adayı Prof. Dr. Hurşit Güneş’in seçim çalışmalarında sürekli tekrarladığı konu; “İşsizliği yeneceğiz, aile sigortası ile yoksulluğun önüne geçeceğiz...” yönünde.
MHP 1. sıra adayı Lütfü Türkkan ise; “Yeni iş alanları yaratacağız, asgari ücreti 825 TL. yapacağız” şeklinde.
AKP adaylarının iktidar olmalarının verdiği avantaj ile Kocaeli’ne yerel yönetimlerle birlikte yaptıkları çalışmaları anlatıyorlar.
CHP ya da MHP adaylarının daha halkın dilinden konuşmaları, kent sorunlarını iyi tespit etmelerini dilerdim.
Örneğin 1991 seçimlerinde DYP’nin Kocaeli’nde sağladı başarının altında verdiği vaatler var; Kandıra yolunun yapılması, Kocaeli’ne üniversite kurulması, İzmit’in büyükşehir olması, gibi vaatler Süleyman Demirel’in başıda olduğu DYP’nin 5 milletvekili çıkarmasını sağlamıştır.
Ve bu tüm vaatler yerine getirilmiştir.
1991’de SHP’nin adayı olan Prof. Dr. Hurşit Güneş’in yine genele yönelik söylemleri kentte tutmamış ve SHP Kocaeli’nden büyük hüsrana uğramıştır.

****

1995 seçimlerinde bunun farkına varan CHP daha yerel politikalara yönelmiş ve Prof. Dr. Onur Kumbaracıbaşı’nı liste başına koyup, yerel yöneticilerle birlikte yapılak seçim çalışmalarında yerelde yapılacak projeler anlatılmıştır ama yine yeterli olmamıştır.
1995 seçimlerinde ANAP’dan Kocaeli milletvekili olarak Ankara’ya giden Bülent Atasayan, Gebze’nin il olmasına yönelik verdiği söz, Hayrettin Uzun’un ise SEKA’nın kapıtılmayacağına, TÜPRAŞ ve PETKİM özellleştirmelerinin olmayacağına yönelik vaatleri, seçmen üzerinde büyük etki yaratmıştır.
1999 seçimleri ise İzmit’te demiryolunun şehir dışına kaldırılacağı dillendirilmiş ve bu alanda çalışmalar yürütülmüştür.

****

Bugüne baktığımızda muhalefet partilerinin elle tutulur, düzgün ve doğru yerel politika üretmediklerini görmekteyiz.
Örneğin Kocaeli’nin ikinci bir üniversite acilen ihtiyacı vardır!
Kocaeli Üniversitesi’nin yetmediğini ve kente sırtının dönük olduğunu bildiğimiz halde, kimse bu alanda bir çalışma içinde olmaması oldukça gariptir.
Yine Gebze’nin il olması ya da özel statüye kavuşturulması da seçim meydanlarında konuşulmayan konuların başında gelmektedir.
Körfez ilçe de rafinelerin bulunduğu mahalleye acil  “Enerji Organize Sanayi Bölgesi” kurulacağı ve o bölgenin taşınacağına yönelik vaatler de ne yazık ki yok.
Her aday Kocaelispor’a sahip çıkacağını söylemektedir ancak bunu nasıl ve neyle yapacağı konusunda kimse somut örnekler vermemektedir.
İşte tüm bunlar insana ister istemez; “Ah nerde o eski seçimler...” dedirtiyor.
Boş söylemler, liste başında olanların “nasıl olsa seçileceğim” rahatlığı, Türkiye’de iktidarın değişmemesinde büyük rol oynuyor.